زندگی همانند کشتی در دریا درحال حرکت است 

آرام  آرام  آرم 

گذر زمان برویش زنگار زندگانی میکشد 

گاهی برای برای اصلاح آن دست به سمباده برد 

سرو رویش راتراشید رنگ و لعابی به آن داد 

تا جلوه ای تازه به خود گیرد ونفسی تازه کند 

 سجادطیبی خرمی 

الهی مگذار این بنده را تنها 

که گیرد افساراختیار را نفس تنها

در تنهایی خویش بی تو غرق شود دراین دنیا

تو نگیری که دستم گیرد این بنده ی تنها 

جز تو هیچ کس نتواند که گیرد دست این بنده

این بنده ناتوان تر از آن است که تومیدانی

 سجادطیبی خرمی 

 آشفته است این دل ز هیاهوی عالمی

بار الها مددی زین دل خسته را 

خسته زان همه عشق سراب نما ها 

زان عشق که عمرم در زنج وصال او گذشت

اما سراسر درد داشتو وصال نداشت

گیر دست این سخته جان که یابد التیامی 

به چشم نیایی و همه عمرم در قلبی 

من غافل از آن تو همیشه درفکر 

پس مرحمتی بفرما که الله الرحیمی

سجادطیبی خرمی