نبرده آن خسرو ،زرین کاخش بدان دنیا

نه آن فقیر آسمان جل ،کهنه لباسش را به یغما

چرا همه زندگانی را کنم فدای این سرای بی وفا

که زمانی مرا برد زیر خروار خروار خاک فردا

زندگی کن لبخندی شاید ساده اما زمانی آید که

افسوس آن به این روح باشد

و آرام گیرم در دل خاک روح بی پروا 

 سجادطیبی 

روم به باغ در پاییز خزان

آید نسیم سرد ازفراق یار

پاییز است و دلم همچودرختان عاشق

آنان عاشق رنگ ورنگ بازی

من عاشق رخ یار

قدمی زنم براین فرش زرین

قدمی تا گیرد آرام دل از سیاهی دوران درکین

مست سوزش گونه هایم ،از نوازش نسیم سرد

خدایا گله ای دارم

چرا نیاد یار من، آن سفید پوش نشته سمند

آنکه عالمی چشم به راه او

مست و گریان از فراغ او

میشود بار الها نیم نگاهی به ما کنی

آن کشتی نوح را برای یاری ما راهی میدان کنی

رودعمرم همچون ابرو باد خدایا وقت تنگ است و

راه بسیار اما این راه ساربان ندارد

گر نباشد ساربان من در این دنیا در بیراهه ها گم شوم

سجاد طیبی خرمی    

جانان در پس گوشی اما گوش صدایی از تو ندارد

تو در جان منو

من در پی جام و دُرد

نالانم از از خموشی و فراموشی

گه گاهی به یادت

وگه گاهی فارغ از یادت

چه کنم که دنیا مرا مست مدهوش خود کرده

گاهی مرا با او ستیز است

اما....

گاهی توان مقابله با او را ندارم

ومقلوب اوییم

زیرا که تورا از یاد برده ام

مدَدی کو را مقلوب خود کنم

سجادطیبی خرِّمی

بار الاها دلگیرم زین محبس  گیردستم 

 بغضی در گلو دارم جز تو کسی ندارم

خسته ام زین عشق ها که پایان ندارد

عشق تویی، روح تو درمن هست زنهارنهفتی عشق را درمن

اما

این عشق خنجریست که مرهم ندارد در این کره ی خاکی

مرهم این درد تویی دوست دارم که با تو سخن بگویم

درد این خسته دل را بگویم

خدایا ده جوابم گیردستم که تاب و توان ندارم

مرهمی جزتو ندارم

خدایا صبرت سرشار است و من این توان ندارم

خودم را ملامت کنم که گه گاهی یادت رود زین دل

خدایا شرم سارم که از یادم برمت

اما تو رحمان و رحیمی مرا ببخش

 که گر نبخشی چه کنم جزتو کسی ندارم

الهی مددی که روحم دیگر توان ندارد

سجادطیبی خرمی